საყვარლის
საფლავს
ვეძებდი,
ვერ ვნახე!.. დაკარგულიყო!..
გულამოსკვნილი ვტიროდი
„სადა ხარ, ჩემო სულიკო?!“
ეკალში ვარდი შევნიშნე,
ობლად რომ ამოსულიყო,
გულის ფანცქალით ვკითხავდი
„შენ ხომ არა ხარ სულიკო?!“
[სულგანაბული ბულბული
ფოთლებში მიმალულიყო,
მივეხმატკბილე ჩიტუნას
„შენ ხომ არა ხარ სულიკო?!“]
შეიფრთხიალა მგოსანმა,
ყვავილს ნისკარტი შეახო,
ჩაიკვნეს-ჩაიჭიკჭიკა,
თითქოს სთქვა„დიახ, დიახო!“
|
сак''варлис
саплавс
ведзебди,
вер внахе!... дак'аргулик''о!...
гуламоск'внили вт'ироди
''сада хар, чемо сулик'о?!''
ек'алши варди шевнишне,
облад ром амосулик''о,
гулис панцкалит вк'итхавди
''шен хом ара хар сулик'о?!''
[сулганабули булбули
потлебши мималулик'о,
мивехмат'к'биле чит'унас
''шен хом ара хар сулик'о?!'']
шеипртхиала мгосанма,
к''вавилс ниск'арт'и шеахо,
чаик'внес-чаич'ик'ч'ика,
титкос стква ''диах, диахо!''
(повтор первой строфы)
|
Возлюбленной
могилу
я
искал,
Не смог найти я, потерялась,
Рыдая я плакал,
Где ты моя Сулико?
В колючках розу я заметил,
Сиротой что выросла там,
С бьющимся сердцем я спросил еë,
Не ты ли, Сулико?
[Замолкнувший соловей,
в кустах спрятался,
Сладкоголосно спросил я птичку,
Не ты ли Сулико?]
Вспорхнула певунья,
Раз клювом коснулась,
Простонала, прочирикала,
Будто бы сказала: да, да!
|
